News - Մարդիկ նախապաշարմունքներ ունեն; նրանք, ովքեր գրքը դեռ չեն կարդացել, արդեն ունեն դրա մասին կարծիքներ.

Տպագրվել է՝ 2025 թվականի նոյեմբերի 19-ը Մարդիկ նախահղացման պահին նախապաշարում ունեն՝ դեռ գրքը չեն կարդացել, բայց արդեն ունեն դրա մասին կարծիքներ Տիգրանուհի Մարտիրոսյան Լրագրող, մեդիա-առաջխաղացման մասնագետ Արտավազմ Եղիազարյան Մենք ապրում ենք ժամանակաշրջանում, երբ որևէ լավ տեքստ չի մնում հրապարակվածից անպատվեր: Հարցը կայանում է նրանում, թե ինչպես գրավի գրքի ուշադրությունը ընթերցողին: Այս խնդիրները գոյություն ունեին տասը տարի առաջ և այսօր էլ գոյություն ունեն: Այդ մասին media.am-ին ասել է գեղարվեստական գրող և խմբագիր Արտավազդ Եղիազարյանը, նշելով, որ շատ գրքեր տպագրվում են և մնում են գրախանութների դարակներին: Ինչպիսի՞ է ժամանակակից հայ գրականությունը: Կարո՞ղ ենք ասել, որ կարող ենք անվանել և արտահայտել այն: Այդ հարցը ավելի ճիշտ կլիներ պատասխանել հրատարակիչներին և ոլորտը խթանող մարմիններին: Սակայն որպես գրող, որպես ընթերցող, կարող եմ ասել, որ ունենք ժամանակակից, բարձրորակ, մրցունակ գրականություն: Երբ ֆիլմն ստեղծվում է՝ պահանջվում են մեծ ֆինանսական ռեսուրսներ և թիմ, իսկ գրականությունը ստեղծվում է մեկ անհատի կողմից: Հեղինակը գրում է, հրատարակը տպում է: Տպագրությունը այսօր ավելի հեշտ է, քան 15 տարի առաջ: Ուրեմն բազմաթիվ գործեր են ստեղծվում, որոնք միջազգային որակ ունեն: Մենք ապրում ենք ժամանակ, երբ ոչ մի լավ տեքստ չի մնում չհրապարակված: Հարցը մնում է՝ ինչպես գրավել ընթերցողի ուշադրությունը: Այս խնդիրները գոյություն ունեին տասը տարի առաջ և այսօր էլ գոյություն ունեն: Շատ գրքեր տպագրվում են և դարակներում մնում են: Կարծում եք, թե սոցիալական ցանցները կարող էին լուծել այս խնդիրը; արդյո՞ք այդպես է: Եթե նայենք ընդհանուր շուկային, գրքեր գնելու սովորությունը վերականգնվել է Book Gift Day–ի և Book Fest–ի նման միջոցառումների շնորհիվ, որոնք լավ խթանված են և մարդիկ ակտիվ մասնակցում են դրանց: Բայց անհատական գրքերն ու անհատական հեղինակները սովորաբար չեն խթանվում: Արդյունքում չի իրականացվել հատուկ գրքի կամ հատուկ հեղինակի համար առանձին մարքեթինգային արշավ: Միջոցառումները տարբերվում են ավելի շատ թարգմանությունների խթանմանը հայկական հեղինակների փոխարեն: Տարածված դավանանք կա, որ հայ գրողները գրում են այնպես, ինչպես հայկական հեռուստասերիալներ: Մարդիկ ունեն նախապաշարմունքներ՝ դեռ գրքը չի կարդացած մարդը արդեն ունի կարծիք դրա մասին: Արդյո՞ք հեղինակներն օգտագործում են առկա միջոցները: Օրինակ, իրենց պատկերը ձևավորելու և ընթերցողների հետ ուղիղ կապ հաստատելու համար սոցցանցերում: Դուք ճիշտ եք, սա մեծ գործիք է, բայց բոլոր հեղինակները կարող չեն դրա միջոցով օգտվել: Դա պահանջում է ידע, հմտություն, ժամանակ: Անձնական բրենդինգը առանձին աշխատանք է, հատուկ ուշադրություն է պահանջում: բոլորի ձեռքից չի գա: Հայտնի է նաեւ բավականին արդյունավետ հակաբաց tusaիա, երբ блогեր կամ ինֆլյուենսեր գիրք են հրատարակում և դա հաջողություն է ստանում: Ուրիշների տարիներով դիտարկման տակ գտնվող լսարաններ կան և մի օր գրքեր են հրապարակվում, որոնք դառնում են բեսթսելեր (տարբեր թեմաներով): Մյուս կողմից՝ ունենք, օրինակ, Արամ Պաչյանին, ով հասարակությանը չի ներկայացուցչական էջեր ունի սոցցանցերում, բավականին փակ է ընթերցողների համար, հազվադեպ է տալիս հարցազրույցներ, բայց մարդիկ սպասում են նրա գիրքներին: Այսպիսով, կարող եմ բանավոր ասել, որ եթե հեղինակն ակտիվ է սոցցանցերում, դա չի երաշխավորում հաջողություն, և հակառակը՝ հաջողության բացակայությունը չի պայմանավորված միայն սոցիալական մեդիայի անմտողությամբ: Կյանց եք վերլուծել ձեր գիրքի՝ «Դրագոնի քարերի գաղտնիքը» հաջող պատմությունը: Which factor became the sales booster from a marketing perspective? Սոցիալական ցանցերում ինձ ճանաչում են որպես Երեւանի ամսագի խմբագիր, հետևաբար վստահ եմ, որ անձնական էջը ոչ մի կերպ չի ազդել գրքի վաճառքի վրա: Ես պարզապես մուտք գործեցի Հայաստանում առկա այլ դաշտերի մեջ: Երեխաների գրականությունը շատ քիչ հեղինակներ է ստեղծում: Երբ որդուս համար գրքեր էի ընտրում, նկատեցի, որ շուկան ամբողջությամբ թարգմանված գրականություն է; տեղական հեղինակ չի ստեղծում այդ տարիքային փուլին գրականություն: Ուստի ես որոշեցի ինքս գրել: Գիրքը հայտնվեց 2020 թվականի աշնանը Book Fair–ի շրջանակներում; վաղ ընթերցողները սիրեցին, և դրական կարծիքներ տարածվեցին: Բնականաբար դիզայնը, Հարթ: Հարություն Տումաղյանի նկարները և անգամ ֆոնտը ցույց տվեցին Antares Publishing–ի բարձրորակ արտադրանք: Ես նաև անցկացրեցի հանդիպումներ ուսանողների հետ: Դա ինձ բազում օգուտներ է տվել, որովհետև երբ երեխաներին եք ասում, որ դուք գրող եք, նրանք պատկերացնում են դասագրքի սև-որոշ լուսանկար այն մարդու մասին, ով վաղուց մահացել է: Կյանքի մեջ գրող տեսնելը, հատկապես այն գրողի, ով մարմնի վրա ունի թատերական նշաններ, նրանց համար բավական զարմանք է: Գրադարանները արդյո՞ք գրողի հաջողության ցուցանիշ են: Կա արդյո՞ք ժամանակակից գրողի ցանկությունը գրադարանական ներկայացված լինել: Կամ արդյո՞ք ցուցանիշը միայն վաճառքն է: Իհարկե շատ հաճելի է, երբ գրքը հասնում է գրադարանին, մասնավորապես, երբ այն պահանջվում է ընթերցողներ կողմից: Մանկական գրականության ժամանակակից հատվածում դա συμβαίνει այսպես. երբ ընթերցողները պահանջում են, գրադարանը ներառում է այն իր նոր ձեռքբերումների ցուցակում: Բայց երբ գրքին կատարվի գրադարանից կրակոց, դա գրողն է ավելի մեծ պատասխանատվության առաջ կանգնեցնում, քան գրքի գնման ժամանակը: Տարածված բոլոր միջոցառումները հետաքրքիր դարձնում են այս ոլորտը, բայց գրադարանային ցուցադրությունները դեռևս նվաճում են այս ոլորտի կարևոր մասերը: Հատուկ, քանի որ գրքերը երեխաների և պատանիների համար են, արդյո՞ք դուք եղած թեմաների շուրջ զերծ եք մնացել: Արդյունավետ պատասխանատվության մասի: քանի որ գիրքը նախատեսված է երեխաների և պատանիների համար, արդյո՞ք դուք զերծ եք մնացել որոշ թեմաների շուրջ: Ու ։ արդյո՞ք եղել են թեմաներ կամ երևույթներ, որոնց մասին չի ցանկանում գրել, որովհետև կարող էին չհասցնել կամ խանգարել իրականությունը և վիպականությունը: Իմ գիրքի գործողությունները տեղի են ունենում ժամանակակից Հայաստանում, բայց կան նաեւ առասպելական հղումներ: Կան իրական վայրեր, որոնց մենք բոլորս եղել ենք, բայց կան նաեւ խոսող դրագոններ, որոնք խոսում են բանավոր հայերենով: Դա եղել է հիմնական մարտահրավեր: Լեզվի ընտրության մասին բավական քննադատություն է եղել: Ես անգամ լսել եմ, որ լեզուն «աղաղ» է՝ որովհետև օգտագործվում է Ա ձայնը: Իհարկե ես չեմ համաձայնում: Մուտքի մեջ կա մի կարծրատիպ, որ եթե տառը տպված է գրքում, այն չի արտասանվում Ա ձայնով: Դրվել է նաև այն մի հետաքրքիր դեպք, երբ շատերը զարմանում են, որ օգտագործվել է մի բառ, որը թարգմանվում է «բռնել»/«հափշտակել»: Լեզուն որպես կենդանի մարմին է և եթե պատմություն եք պատմում 21-րդ դարի Երեւանի մասին, պետք է օգտագործել այդ ժամանակվա լեզուն: Կարո՞ղ եք ասել, որ այդ տարիքի երեխաները չեն ընկալի դա որպես իրականություն կամ կարող է դա վերծնում ազդեցությունը, քանի որ նրանք չեն հասկանում, որ դա բովանդակային ֆիքցիա է: Ոչ, ես այդ մասին չեմ մտածել: Ֆիքշնի զրույցը արվեստի գործ է; չեմ կարծում, որ երեխաներին հարկավոր է ասել, որ դա խտացված և երևակայական է: Զրույցը տրված է Տիգրանուհի Մարտիրոսյանի կողմից Էնցիօպեդիա Մարիանա Դանիելյան «Գրադարանից մեդիա կենտրոնացվածություն՝ ինչ փոփոխություններ են հարկավոր» Էնցիօպեդիա 5 ՆՈՅՈՒՆԻՎՏ 18, 2025 Հայտարարություն Պետական ոլորտի աշխատողների համար կրթաթոշակ է տրամադրվում Նոյեմբերի 18, 2025 Մարիամ Բարսեղյան Azertajin–ի տաս ամիս հետո Նոյեմբերի 17, 2025 Թվային հարթակների Եվրոպական Միությունում կարգավորումները – արդյո՞ք կիրառելի են Հայաստանի դեպքում Նոյեմբերի 14, 2025 Հայաստան–Ադրբեջան՝ կառավարությունների պահանջները սոցիալական մեդիա հարթակներից Նոյեմբերի 13, 2025 Վաշինգտոնյան հանդիպումների շուրջ Հայաստանում և Ադրբեջանում տրվող ընթացիկ պատասխաններ Նոյեմբերի 12, 2025