Հայ-ռուսական հարաբերությունները ճգնաժամի մեջ են, իսկ ադրբեջանա-ռուսական հարաբերությունները գոնե զարգացման ինչ-որ փուլում են, NEWS.am-ի հետ զրույցում ասաց քաղաքագետ Ալեքսանդր Իսկանդարյանը։ «Չի կարելի ասել, որ ընդհանրապես համագործակցություն չկա Ռուսաստանի և Հայաստանի պաշտպանության և արտաքին գործերի նախարարությունների միջև, շատ ռուսական կազմակերպություններ, օրինակ՝ ռուսական բանակը, ռուս սահմանապահները, ռուսական բիզնեսը, գործում են Հայաստանի տարածքում։ Ըստ այդմ՝ կապեր կան թե՛ այդ, թե՛ մյուս նախարարությունների հետ։ Բայց ճգնաժամն ակնհայտ է և ակնհայտ է վաղուց, միգուցե 2020 թվականից: Դա պայմանավորված է բազմաթիվ պարամետրերով, որոնցից հիմնականներն են 2020 թվականի Ղարաբաղյան պատերազմը, ուկրաինական պատերազմը, ԼՂՀ անհետացումը [(Լեռնային Լեռնային Ղարաբաղ) -Ղարաբաղի Հանրապետություն)]։ Երկու կողմից էլ հիասթափություն կա. Հայկական կողմից չարդարացված ակնկալիքներ կային, որ Ռուսաստանը կմնա անվտանգության մենաշնորհ Հարավային Կովկասում և կլինի Հայաստանի անվտանգության ապահովողը։ Ռուսաստանը նախանձում է դեպի Արեւմուտք ցանկացած ձգտում այն երկրներում, որոնք Ռուսաստանը համարում է իր շահերի տիրույթում»,- նշեց Իսկանդարյանը։ Նրա խոսքով՝ Ռուսաստանի համար Ադրբեջանի նշանակությունը մեծանում է՝ հաշվի առնելով այն, որ Ռուսաստանի արևմտյան սահմանն ամբողջությամբ փակ է։ Իսկանդարյանը կարծում է, որ Հայաստանում բավականին տարածված է դեպի Արևմուտք թեքվելու նարատիվը և գործիք է ներքին քաղաքական շուկայում աշխատելու համար։ «Միևնույն ժամանակ, այս երկուսի միջև ընտրության դիսկուրսը պարզեցված է, այն մարդկանց համար է, ովքեր հստակ չեն պատկերացնում, թե ինչպես է աշխատում քաղաքականությունը։ Ադրբեջանը, օրինակ, քաղաքակրթական որևէ ընտրություն չի անում, նա աշխատում է Արևմուտքի հետ։ , ռուսների հետ, իրանցիների հետ, Իսրայելի հետ։ Հայաստանը միշտ չէ, որ վարել է արևմտամետ քաղաքականություն, նույնիսկ եթե խոսենք Հայաստանի մասին 2018 թվականից հետո, Հայաստանի իշխանությունների քաղաքականությունը պատեհապաշտ է. Նախկինում [ՀՀ վարչապետ Նիկոլ] Փաշինյանը ասել էր, որ «Արցախը [(Լեռնային Ղարաբաղ)] Հայաստան է, և վերջ։ Վլադիմիր] Պուտին. 2021 թվականին բանակի բարեփոխումը նախապատրաստվում էր ռուսական մոդելով՝ Ռուսաստանի շատ զգալի ներդրմամբ։ Այս ամենը դադարեցվել է օբյեկտիվ հանգամանքներից ելնելով։ Ադրբեջանը առևտրի բան ունի, իսկ մենք՝ ոչինչ. Մենք տվել ենք այն ամենը, ինչ կարողացել ենք, և ցանկացած քաղաքական փոխազդեցություն տորթ է։ Երկար, նուրբ աշխատանքի փոխարեն Հայաստանը անընդհատ փորձում է գտնել մեկ պարզ լուծում. Հիմա Հայաստանը մի առասպելից մյուսն է անցնում. Առաջ միֆ կար, որ Ռուսաստանը մեզ կփրկի, իսկ հիմա առասպել, որ մեզ կփրկի Արեւմուտքը։ Ֆրանսիացիները կգան, [ԱՄՆ նախագահ Ջո] Բայդենը մի բան կասի, մենք սահմանը կսահմանենք [Ադրբեջանի հետ], տարածքներ կտանք [Ադրբեջանին], դրանից հետո ամեն ինչ լավ կլինի։ Ամեն ինչ լավ չի լինի ո՛չ խաղաղության պայմանագրի ստորագրումից, ո՛չ էլ սահմանի սահմանազատումից հետո։ Խնդիրները լուծելու համար անհրաժեշտ է, որ մարդիկ երկրում պաշտոնավարեն ոչ թե հավատարմության, այլ իրավասության համաձայն։ Փորձ է արվում համախմբել [հայ] ազգին անվտանգության գաղափարի շուրջ եւ այլն»,- ընդգծեց Իսկանդարյանը։