News - رسانه‌ها کارشان را آغاز کردند: گزارشی از دیلیجان، دور از آتش.

دیشب در میدان دیلیجان از چند امدادگر شنیدم که آتش‌سوزی جنگلی از قبل خاموش شده بود. آنها به داخل شهر فرود آمده بودند و مرتب از بستگان تماس می‌گرفتند: کمی پیش گزارش شده بود که یک وسیله امدادی واژگون شده، چهار نفر مجروح شده‌اند و یکی جان باخته است. همکارانشان از کوهستان‌ها نیز تماس می‌گرفتند: «نگران نباشید، کدام موجود زنده شما را پیدا می‌کند — خرس‌ها هم اکنون خوابیده‌اند، خوب، یک کوادکوپتر برای شما می‌فرستیم.» صبح هیچ واحد آتش‌نشانی در شهر گشت نمی‌زد و هلیکوپترها دیگر از دریاچه آب نمی‌آوردند. در دیلیجان برخلاف فیسبوک، وحشت وجود نداشت. «در شبکه‌های اجتماعی خواندم که جنگل‌ها سوخته‌اند. همان‌طور که می‌بینید، چنین نیست.» یکی از رانندگان تاکسی با شوخی گفت. آتش‌سوزی دیلیجان در رسانه‌ها با شیوع در سایر مناطق ارمنستان مرتبط دانسته شد، هرچند آن‌ها کانون‌های جداگانه بودند. در ناحیه چمبرک–توتزور آتش در ۲۱ نوامبر آغاز شد. در دیلیجان، آتش‌سوزی در مناطقی که با ساناتورهای «کاظاچی» و «لِرنایین هایاستان» همجوار بود و در برخی تکه‌های جنگلی نزدیک به پیچ‌های جاده آغاز شد. در تاووش، گیگارکونیک، لوری، سیونیک، کوتایک و آراگاتسوتن نیز کانون‌های جداگانه‌ای وجود داشتند. اکثر آنها به سرعت مهار و خاموش شدند. حدود ۲٬۰۰۰ امدادگر در عملیات اطفاء شرکت کردند. شبکه‌های اجتماعی نظریه‌های گوناگونی دربارهٔ علل آن مطرح می‌کردند. مردم دولت، ترک‌ها، کشاورانی که علف‌های خشک را آتش می‌زنند و تغییرات اقلیم را مقصر دانستند. فعالان محیط زیست دیلیجان همچنین از «چوب‌برها» و «آتش‌افروزان جنگل»—آن‌ها که از پیش با آنها می‌جنگیدند—سخن گفتند. دیلیجان / ۲۲.۱۱ / طبق بیانیهٔ مطبوعاتی وزارت محیط زیست / ۲۳.۱۱ سه کارمند پارک ملی دیلیجان به ما گفتند آنچه در روزهای اخیر رخ داده است. — آتش آغاز شد نه در جنگل بلکه در مراتع و چمنزارهای بالای مرز پارک، در منطقهٔ سِمیونووکا. در جاهایی که باد نامساعد بود، آتش به سمت جنگل گسترش یافت. این آتش از کنار مرز پارک گذشت و گاه به داخل نفوذ کرد. — این نوامبر بسیار خشک است؛ بارندگی وجود نداشت و هوا گرم‌تر از معمول بود. وقتی خاک مرطوب است، گیاهان به سرعت آتش‌گیر نمی‌شوند. — من رانندهٔ خودرو آتش‌نشانی بوده‌ام. دوباره برای پرکردن آب آمدیم و در این فاصله باد آتش را به عقب بازگرداند. آن نواحی را نمی‌شود همه با بالا رفتن پیمود. ما با تجهیزات ویژه بالا می‌رویم، اما وقتی پایین می‌آییم فشار به دلیل نوسانات از بین می‌رود. بیشترین کار توسط کارکنان پارک ملی و امدادگران انجام شد. ما اصلاً فرصتی برای گرفتن سلفی برای نمایش به همگان نداشتیم. — مردم از جنگل تماس می‌گرفتند، کسانی که در زمین‌های ناهموار راه نمی‌روند، می‌گفتند: «بیایید تا بیاییم و کمک کنیم.» آیا حالا آتش را خاموش کنیم یا آن را به شما بسپاریم؟ علاوه بر این، وضعیتی دشوار بود؛ یکی از نجات‌دهندگان در شعله‌ها افتاد و سوخت، به‌سختی او را بیرون کشیدیم. یکی از کارمندهای ما نیز سوخت. — هرکس در این مدت بنویسد که ترک‌ها به حزب قرارداد مدنی پول داده‌اند تا جنگل‌ها را بسوزانند، یا شکارچیان جنگل آتش افروخته‌اند؛ اما در آن نواحی نه چوب‌بُر و نه افراد دیگر حضور دارند. مسئلهٔ قطع درخت ربطی به این آتش ندارد. — به شما مقصر نیستید، اما رسانه‌ها کار کثیف خود را انجام داده‌اند. از بیانیهٔ خدمات نجات: گور هوانیسیان، بنیان‌گذار سازمان «خانهٔ محافظت از طبیعت» که در دیلیجان داوطلب است، می‌نویسد: «امروز سه بار برای مصاحبه تحت فشار قرار گرفتم و در همهٔ آن‌ها یک هدف اصلی وجود داشت: وادار کردنم به گفتن اینکه این کار را خدا انجام داده است، یا این که این دستور بوده است و غیره. البته من این احتمال را رد نمی‌کنم، اما گزینه‌های دیگر و با احتمال بیشتری هم وجود دارند؛ همچنین آتش‌سوزی‌های ناگهانی در طبیعت نیز اتفاق می‌افتند. و آیا واقعاً درست است که ترک‌ها ۱٫۵ میلیون به حزب قرارداد مدنی داده‌اند تا جنگل‌های دیلیجان را بسوزانند؟» وزارت داخله نمی‌گوید چه عاملی باعث شیوع این آتش‌ها شده است. این امکان که طبیعی باشند منتفی نیست. با این وجود، وزارت داخله و بازرسی محیط زیست توصیه می‌کنند در پاک‌سازی چراگاه‌ها و مزارع علف‌های خشک، برگ‌ها و بقایای پوشش زمین را نسوزانید. آنها یادآور می‌کنند که جریمه‌های اداری از ۵۰٬۰۰۰ تا ۳۰۰٬۰۰۰ درام است. بازرسی محیط زیست در روزهای اخیر حدود هزار مورد سوزاندن برگ‌ها، بوته‌ها و بقایای پوشش زمینی را ثبت کرده است. در بسیاری از روستاهای ارمنستان هنوز دود وجود دارد زیرا مردم علف خشک را می‌سوزانند و این کار را به عنوان کار بهداشتی می‌نامند. این کار بی‌معنی است؛ سوزاندن به خاک و به مردم آسیب می‌رساند و خطر آتش را در همه جا به وجود می‌آورد. از گزارش خدمات نجات: کارکنان پارک ملی دیلیجان همچنین دربارهٔ درختان خشک گفتند: «باید پاکسازی شوند تا سقوط نکنند و دیگران را زخمی نکنند. آنها به‌راحتی می‌سوزند. اگر همین حالا این درخت خشک را قطع کنیم، می‌آیند، عکس می‌گیرند و می‌نویسند که کارکنان پارک در حال قطع درخت هستند.» به‌گزارش مقامات، پارک ملی با شرکت‌های جنگلداری تفاوت دارد: قوانین سختگیرانه‌تر است، نظارت قوی‌تر است و فقط جمع‌آوری چوب خشک مجاز است «طبق روال، با مجوز ویژه و در مکان‌های تعیین‌شده.» اما حفظ‌گران دیلیجان اصرار دارند که قطع غیرقانونی در اینجا پایان نمی‌یابد. «آتش در یک یا دو روز فعال خاموش شد؛ حدود ۳۰۰ درخت سالم سوخت و همه فریاد می‌زدند «وای.» اما امسال در تاووش حدود ۱٬۰۰۰ درخت قطع و ربوده شده است. منابع جنگل ما با بی‌رحمی غارت می‌شود.»