News - تیلور سوییفت: «زندگیِ یک نمایشگر صحنه» — رتبه‌بندی تمامی ۱۲ ترانه

پرش به محتوای اصلی داغ‌ترین‌ها در Billboard انتظار به پایان رسید. در ۱۳ اوت، تیلور سوئیفت به پادکست New Heights که نامزد آن زمانش تراویس کِلس بود رفت تا برای اولین بار فاش کند که دوازدهمین آلبومِ بسیار منتظرش—که عنوان آن The Life of a Showgirl خواهد بود و شامل ۱۲ ترانهٔ پاپِ «بنگرهای» (bangers) هم‌نویسنده و هم‌تهیه‌کننده با همکاران قدیمی‌اش در ۱۹۸۹، مکس مارتین و Shellback، می‌شود—در ۳ اکتبر عرضه خواهد شد. اکنون، تقریباً هفت هفته و دقیقاً پس از یک اعلام نامزدی، معلم زبان شما اینجا است تا نخستین حضور Showgirl را ارائه دهد. وقتی این آلبوم دوازده‌قطعه‌ای جمعهٔ پیش رو منتشر می‌شود—با تنها یک مهمان ویژه، هم‌سوبرستاره و افتتاح‌کنندهٔ Eras Tour، Sabrina Carpenter در آهنگ عنوانی، هرچند با یادآوریِ استفاده از بازنماییِ جورج مایکل در «Father Figure»—سوئیفت همچنین رویداد فیلمی جدید را با عنوان Taylor Swift: The Official Release Party of a Showgirl منتشر خواهد کرد. به گزارش‌ها، این فیلم موسیقی ویدئوی آغازگر آلبوم و موسیقیِ لیدتِکِ آلبوم، «The Fate of Ophelia»، را به‌علاوهٔ ویدیوهای اشعار برای سایر قطعات و دیدگاهِ خودش دربارهٔ ترانه‌ها دربر می‌گیرد. این دو اثرِ هم‌زمان باید با آغازِ ماه اکتبرِ عظیمِ این ستارهٔ پاپ همراه شود؛ هوادارانِ پاپ و دنبال‌کنندگانِ چارت‌ها در سراسر جهان از نزدیک منتظرند ببینند چه تاریخ‌سازی‌های بیشتری در بیلبورد می‌تواند به فهرست دستاوردهایِ شگفت‌انگیزِ او اضافه کند. اما پیش از همهٔ اینها، در زیر رتبه‌بندیِ ۱۲ ترانهٔ تازهٔ Showgirl را که سوئیفت در اظهارِ خود در New Heights گفت هیچ برشِ اضافیِ جایزه‌ای به آن‌ها اضافه نخواهد کرد، ارائه می‌دهیم. (همچنین می‌توانید نقدِ کاملِ ما را از این آلبوم جدید در اینجا بخوانید.) «Wi$h Li$t» داغ‌ترین‌ها در Billboard Showgirl در «Wi$h Li$t» به دنبالِ زندگیِ ساده‌تر است، جایی که سوئیفت از ستایش‌های فراوانِ دورانِ حرفه‌ایِ خود دست می‌کشد تا به آرامشِ الهام‌گرفته از حومه و عادی‌بودنِ واقعی برسد. با سازهای کلید و گیتارِ پیِدِل استیلِ ملایم و اجرایِ آوازِ بازیگوشی که در آن سوئیفت به فالسِتو می‌رسد و به رپ می‌لغزد، «Wi$h Li$t» مضطرب و فریبنده می‌شود—به‌ویژه وقتی تولید به پایان می‌رسد و سوئیفت به شریک عاطفیِ خود و اولویت‌های شخصیِ در حال تغییرش اعتراف می‌کند: «تو مرا از حالتِ آماده‌باشِ من گرفته‌ای.» «Father Figure» Taylor Swift: mob boss؟ در «Father Figure» او منظرِ دَونِ خیانت‌دیده‌شده‌ای را به تصویر می‌کشد و در حالی که شخصیتِ دوپاره و اشعارِ کنایه‌آمیز («من با شیطان معامله می‌کنم/ چون آلتِ من بزرگ‌تر است») ارزشِ تحلیل پیدا می‌کند، سوئیفت در این وضعِ تهاجمیِِ با نفوذِ قاطع، به اوج می‌رسد؛ در حالی که بازنماییِ جورج مایکل به‌طورِ ظریف به کار می‌رود، اما با تغییرِ کلیدیِ میانیِ آهنگ به نتیجه‌ای می‌رسد. «Actually Romantic» بدونِ شک «Actually Romantic» آهنگی است که راه را برای هزاران بحثِ Reddit باز می‌کند: اشارهٔ آگاهانهٔ ملایمی به کسی که دربارهٔ سوئیفت حرفِ بد زده است—نمادی پاپی از سبکِ Mad Men. بنیانِ این ترانه بیشتر موسیقایی است تا شعری—«Actually Romantic» با قدرتِ پاپِ درجه‌یکِ پر از خشمِ خود، ضربِ آهنگِ «چوگ-چوگ-کلَپ» را به کار می‌برد که برای هر کسی که بیوِرزِ «Beverly Hills»ِ Weezer در بیست سال پیش را به یاد می‌آورد آشنا است. «CANCELLED!» اگر برخی از آهنگ‌های The Life of a Showgirl به گذشتهٔ همکاری‌های سوئیفت با مارتین و Shellback در Red و 1989 شباهت دارد، آنگاه «CANCELLED!» نسلِ مستقیمِ کارِ Reputation است: سوئیفت کسانی را که جامعه آنها را به‌عنوانِ مسئله‌دار شناخته است با طنزِ تیره‌ای می‌پذیرد و نگاهیِ سَرد به شهرتِ مدرن دارد که به هنرِ «هرگز گرفتار نشدن» می‌انجامد. گیتارِ گامِ «Actually Romantic» چند ترانه بعد بازمی‌گردد، اما با وزنِ بیشتری و ضرباتِ شعریِ مؤثرتری؛ بخشِ سرگرم‌کنندهٔ دورانِ Reputation این بود که شنونده می‌دید چگونه سوئیفت زخم‌هایش را به قاطعیتِ سرد تبدیل می‌کند و «CANCELLED!» به‌خوبی آن دگرگونی را بازنمایی می‌کند。 Opalite گِِلسِ مصنوعی است—نسخه‌ای ساختهٔ دستِ بشر که دقیقاً هم‌چونِ جنسِ واقعی نیست. بنابراین، «Opalite» سوئیفت را در جستجوی اشتباهاتِ گذشتهٔ خود (و با اتکا به خردِ اعضایِ مختلفِ خانواده) در جست‌وجوی احساسی است که در نهایت تقلبی به نظر نمی‌رسد. گیتاری کهنه‌رنگِِ راک-پاپِ براقِ این ترانه، با الهام ازِ Eurodance به نظر می‌رسد و این‌که سوئیفت در سفرهایش به سوئد برای کار با مارتین و Shellback از فضایِ اسکاندیناوی تغذیه کرده باشد، حس می‌شود؛ اگر «Opalite» اجرای زنده‌ای پیدا کند، منتظرِ هُکِ «Wa-ha-ha-ha-OH!» باشید که به یک آواخوانیِ تمام‌عیار منجر می‌شود. «Elizabeth Taylor» واقعاً بگویید: آیا این عشق برای همیشه است؟ سوئیفت در این تفکرِ دربارهٔ بی‌ثباتیِِ عاشقانه، شهرت و هر چیزِ دیگرِ پیرامونش می‌پرسد. با هارمونی‌هایِ تیزِ کُر و درامیِ بالا می‌تواند چیزی شبیه بهِ «Don’t Blame Me» باشد، اما پیانوِ ظریف و سازهایِ رشته‌دارِِ برنامه‌نویسی، در کنارِ لحنیِ بازیگوشِ سوئیفت، با خطوطی مانند «من Cartier را به کسی که به من اعتماد دارد ترجیح می‌دهم» همراه است—و سپس اضافه می‌کند: «فی‌الواقع شوخی کردم.» «The Life of a Showgirl» (feat. Sabrina Carpenter) دو همراهِ Eras Tour—یکِ سرشناسِ جهانیِ کنسرت وِ یکِ بازویِ تازه‌کارِِ صحنه—در همکاریِ صداییِ تنها در این آلبوم می‌پیوندند، زیرا Sabrina Carpenter به سوئیفت در سرودنِ وصفِ فداکاری‌های عمومیِ زنانی که به جاذبهٔ نور spotlight می‌افتند، کمک می‌کند. روایتِ «The Life of a Showgirl» کمی پیچیده است، اما لحن‌هایِ مختلفِ سوئیفت و کارپنتر به زیبایی یکدیگر را تکمیل می‌کنند، به ویژه در بحث دربارهٔ «دردی که با رژ لب و دانِسِ دانِس پنهان می‌شود». این سرود نه تنها برای پایان‌بندیِ این آلبوم طراحی شده، بلکه با یک خروجِ طولانیِ پایان‌صحنه، نمادی از دورهٔ رکوردشکنیِ «Showgirl» است که کلِ دورانِ حرفهٔ سوئیفت را در بر می‌گیرد. عنوانِ «Wood» ظاهراً به خرافهٔ کوبیدنِ روی چوب برای جلوگیری از گفتنِ نتیجهٔ بد اشاره دارد… اما اشاره‌های جنسیِ آن هم همانجا نشسته‌اند. سوئیفت در «Wood» از درختان Redwood، جادوها و «یک صدایِ راکِ سنگین» یاد می‌کند—و همهٔ این‌ها تنها در دومین بیتِ آهنگ است—در حالی که به تُرانهٔ Sabrina Carpenter دربارۀ تمایلش به شوخی‌هایِ سالم و کلام‌هایِ با اشاره‌هایِ صریح پاسخ می‌دهد، چند ترانه قبل از حضورِ Carpenter در این آلبوم. در عینِ حال، هر سازِ زهی و سازِ بوق در مخلوطِ آهنگ با ترجیحِ پِنهانِ دیسکو-فانکِ کم‌نور به گونه‌ای مخلوط شده‌اند که از خاموش شدنِ winkهایِ شعری جلوگیری می‌کند. «Eldest Daughter» «دخترِ بزرگ‌تر» بهترین است در بافتِ The Life of a Showgirl: آسیب‌پذیریِ آن به‌طورِ مستقیم با «Father Figure» در ارتباط است؛ سمِیِ سمِ سمیِ اینترنتی با لطافتِ ملودیکِ آرامش‌بخش و خاطراتِ صمیمی از بین می‌رود. در عصری که بی‌رحمیِ اینترنتی به‌سادگی هدف قرار می‌گیرد، «Eldest Daughter» با نرمی و قلبی باز با آزارهایِ اینترنتی مبارزه می‌کند و در عین حال به‌عنوانِ یک THROWBACKِ سبکِ موسیقیِ راکِ آرام در کنارِ حسِِ نوستالژیکِ «Mean» در کنارِ سازهایِ خاموشِ «Begin Again» با کمی نگاهِ نو به «Seven» ترکیبی تازه ارائه می‌دهد. میانهٔ آهنگ—پلِ زیبا و سوزناکِ soft-loud—همه‌چیز را به‌گونه‌ای تازه می‌آورد که برای سوئیفت کاملاً نو است. «Honey» این یکی واقعاً عاشقانه است: بیش از هر آهنگِ دیگری در The Life of a Showgirl، «Honey» نگاهِ او را به «forever night stand» با تراویس کِلس از طریق بررسیِ زبانیِ نام‌هایِ محبت‌آمیز («sweetheart» و «honey» که روزگاری توهین‌آمیز بوده‌اند و اکنون برای او جهان را معنا می‌بخشند) می‌گشاید. پیانوی شاد و درامِ ترِپ با هم ترکیب می‌شوند تا شهادتیِ پویا وِ سریع دربارهٔ پیدا کردنِ شاهزادهٔ خود پس از بوسیدنِ تعدادیِ قورباغه ارائه دهند. شاید این ترانه به‌زودی به یکی از ترانه‌های رادیوییِ آینده تبدیل شود—اگر نشود، قطعاً در رقص‌های نخستِ مراسم‌های ازدواج آینده استفاده خواهد شد. «The Fate of Ophelia» بازگشت به شکسپیر برای توصیفِ حسی که از اضطرابِ تسلیمِ مردانِ بی‌رحم پدید می‌آید و بیانِ احساسِ نجاتِ از چنین وجودی، سوئیفت با «The Fate of Ophelia» جلو می‌آید با کُرِِی با المانِ دههٔ ۷۰ و کُرِیِ ستاره‌محورِ عاشقانه—صدایی از کسی که پیش‌تر با تنهاییِ خود می‌زیست دنیا را به رنگِ technicolor در می‌آورد. نحوهٔ بازگشتِ آهنگِ افتتاحیه ازِ حالتِ تسلیم به رمانتیک، باِ خطِ پیانوِ تأمّل‌برانگیز که به درامِ تلاطمِ کوبنده‌ای تبدیل می‌شود، کلیدهایِ لمِدارِ صوتی و همنواییِ پر از دستِ زدن را فراهم می‌کند. ساختِ popِ این قطعه در سال ۲۰۲۵ به‌عنوانِ تکِ مطمئنِ قطعی ممکن است نباشد، اما سوئیفت، مارتین و Shellback آن را به‌عنوانِ نخستین شنیده به یک برخوردِ آشنا تبدیل می‌کنند. «Ruin the Friendship» چمنِ درخشان، آهنگی از 50 Cent روی رادیو، یک کرهٔ دیسکو که «همه چیز را ارزان جلوه می‌دهد» در خلالِ یک رابطهٔ دوستیِ نامفضول: «Ruin the Friendship» سوئیفت را وادار بهِ استفاده از جزئیاتِ نگارشیِ دقیق برای به اشتراک گذاشتنِ جزییاتِ یک دل‌بازیِ عاشقانه می‌کند. اما به جایِ روایتِ داستانِ عشقِ کنونیِ او، نیمهٔ دومِ «Ruin the Friendship» چرخشیِ واقعیِ غیرمنتظره می‌زند—از دیدارِ اولیه تا خداحافظیِ رنج‌دیده، وِ روایتگرِ بلندپروازِ قدرتمندِ موسیقی، به ما برخی ازِ باورهایِ شخصیِ او را می‌گوید. همراه باِ تولیدِ عالی از سوئیفت، مارتین و Shellback که با همنوایی‌هایِ پشت‌خوانِِِ fluttering در پایانِ آهنگ به اوج می‌رسد، «Ruin the Friendship» پلِِ ارتباطِِ گذشته و حالِ سوئیفت را به‌عنوانِ یک ترانه‌سرا می‌سازد و به یادِِ دورانِ نوجوانیِ محتاطِ او که بهِ نیرویِ فرهنگیِِ بیان‌گرِ تبدیل شد می‌انجامد. این خلاصه‌ای ازِ توانایی‌هایِ اوست و برای نسلِ New Romanticsِ آینده، آهنگیِ راهنما خواهد بود. هر هفتهٔ نقدهای سریع را مستقیماً به صندوق ورودی خود دریافت کنید می‌خواهید بدانید همه در دنیای موسیقی در مورد چه چیز صحبت می‌کنند؟ برای آگاهی از اخبارِ «پرورها» از بیلبورد پرو بازدید کنید بیلبورد بخشی از Penske Media Corporation است. © ۲۰۲۵ Billboard Media, LLC. مالک حقوق محفوظ است. با استفاده از WordPress.com VIP اختیاری: خواندن صفحه مدیریت حساب کاربری Billboard Hot 100™ Billboard 200™ Hits Of The World™ Songs Of The Summer Year-End Charts Decade-End Charts R&B/Hip-Hop Business News Record Labels View All Pro Songwriters & Producers Artist Index Royalty Calculator Market Watch Industry Events Calendar Billboard Español Cultura y Entretenimiento Switching Stages GET ACCESS TODAY