News - بازگشت هیجان‌انگیزِ تیلور سوییفت به موسیقی پاپ: زندگیِ یکرقاصهٔ صحنه

با پایین رفتن پرده از تور Eras تیلور سوئیفت در ونکوور در دسامبر گذشته، بسیاری از هواداران کنجکاو بودند که آیا او جاکت‌های نگین‌دار و بوت‌های کابویِ خود را کنار می‌گذارد و استراحتی به‌حق و شایسته می‌کند. تور جهانی او، که پرفروش‌ترینِ تاریخ است، نزدیک به دو سال طول کشید و او به 53 شهر سفر کرد و 149 اجرا داشت. در همان بازه زمانی، او سال گذشته آلبوم دوبله‌ای گسترده به نام The Tortured Poets Department را منتشر کرد. اما S‌wift اهل استراحت روی افتخاراتش نیست. همان‌طور که در آهنگ عنوانیِ آلبومِ دوازدهمش، دوئت با Sabrina Carpenter، می‌گوید، جذابیتِ آرایش صحنه (و استودیوی ضبط) را به سختی می‌شود نادیده گرفت: «من ازدواج کرده‌ام با زندگیِ یک نمایشگرِ صحنه، عزیزم، و هرگز زندگیِ دیگری را تجربه نمی‌کنم… به هیچ وجه نمی‌خواهم چنین کنم.» و این‌گونه عصرِ جدید او آغاز می‌شود، با تصاویرِ نارنجیِ درخشان و آلبومی که در سوئد با تهیه‌کنندگان Max Martin و Shellback در هنگام استراحت‌هایِ بخشِ اروپاییِ تور Eras ضبط شد. Life Of A Showgirl معرفی شده تا بازگشتِ به صدای پاپِ گسترده‌تری پس از سفرهایِ طولانی به فولک و ایندی-راک باشد، و تا حدی هم چنین ادعایی درست است. این آلبومِ تیز و صیقل‌یافتهِ 12 ترانه‌ای با ملحمۀِ catchy و مدتِ نزدیک به 42 دقیقه، آهنگیِ پیانوی فراوان از تیلور و آوازهای پشتی چندلایهٔ خود او را به همراه دارد. اما درونِ آن نیز ظرافت و رمز و رازی وجود دارد. ترانه‌های عاشقانه، چندی تندنِ دقیق، و ارجاع‌هایی به الیزابت تیلور، فرهنگِ لغو… و Real Madrid وجود دارد. همچنین با ادای احترامِ محبت‌آمیز به جورج مایکل نیز اشاره‌ای آمده است. هیچ ترسی مبنی بر این که نامزدیِ 35 سالهٔ این خواننده با بازیکن فوتبالِ آمریکایی تراویس کِلس ممکن است خلاقیتِ او را کم‌رنگ کند، قابلِ کنار گذاشتن نیست. او با ترانه‌هایی که دربارهٔ عشقِ ناواقعی و پسرانِ ناسازگار می‌خوانند، نامی از خود ساخته، اما در استخراجِ معنای عریان از شادیِ رمانتیک نیز ماهر است. گذشته از این، او قلبِ دردناکِ زیادی برای بازگشت به آن دارد. جدا از ترانه‌هایِ عاشقانه، این آلبوم به انرژیِ اجراهای Era می‌پردازد و در عینِ حال به سویِ سویه‌های ناخوشایندِ شهرت نگاه می‌کند. این موضوع پیشتر در کاری مانند Clara Bow (2024) که نامِش از ستارهِٔ سینمای صامتِ کلاسیک برگرفته شده بود، مطرح شده است. آهنگِ عنوانِ این مجموعه داستانی-آهنگی دربارهٔ یک ستارهِٔ شبانهٔ در حالِ سقوط است به نامِ Kitty که پس از نمایشِ او با تیلورِ جوانِ مشتاق ملاقات می‌کند و او را از دشواری‌هایِ آینده آگاه می‌کند… و نصیحتی که به‌طورِ طبیعی نادیده می‌گیرد. او به زنِ دیگری که همچون یک الههٔ صفحهٔ نمایش است نگاه می‌کند و زندگیِ این افسانهِٔ هالیوودی را به استعاره‌ای برای زندگیِ خود تبدیل می‌کند و با درامِ پر ازِ درام و سازهایِ ضربی و زهی این نکته را روشن می‌کند. تهیه‌کنندگان Martin و Shellback، که برای نخستین بار از زمانِ Reputationِ 2017 با سوییفت کار می‌کنند، این ترانه‌ها را با گیتارهایِ درخشان و موسیقیِ الکترونیکِ کمیِ شیشه‌ایِ روشن می‌سازند. و اگر تیلور در جست‌وجویِ سرگرمیِ پاپِ پرشورتر، دستِ آزادیِ هنریِ خود را کمی محدود کرده باشد، این قیمت را با خوشحالی می‌پردازد. طرفدارانِ دنبالِ اشاره‌هایی به عروسیِ آیندهٔ او نیز می‌توانند نکاتِ فراوانی بیابند. «وقتی گفتم به ازدواج باور ندارم، دروغ بود» — این را او در بالادِ پیانویِ دل‌سوخته Eldest Daughter می‌خواند، طولانی‌ترین ترانهٔ اینجا و یکی از بهترین‌ها. این قطعهٔ با ظرافتِ زیبا به رویدادیِ خاص (سقوط از ترامپولین و شکستگیِ دست) می‌پردازد تا حقیقتِ گسترده‌تری را نشان دهد: احتیاط کردنتِ لازم است… حداقل تا وقتی که آقایِ درست برسد. هر سبکی را که برگزید، پایهِٔ او در سنت‌هایِ روایتِ نشویل می‌درخشد و لمسِ کارِ شاعرانهٔ او همچنان مطمئن است. در جای دیگری، او به یک فرد نامشخص که با او در Father Figure برخورد کرده اشاره می‌کند، آهنگی که بر پایهِٔ ترانهٔ جورج مایكلِ با همان نام است. «قبل از این که بفهمی که غرق می‌شوی، با ماهی‌ها خواهی خوابید»، او هشدار می‌دهد، در حالی که یکِ دوستِ سابقِ بی‌قرارِ بی‌حرکتِ حرکت‌کردن را متوقف می‌کند در Actually Romantic: «واقعاً زیبا است، تمامِ وقتی که بر من گذاشتی.» با تداومِ حرکتِ تورِ Eras، Life Of A Showgirl در اوجِ تواناییش به‌سر می‌برد. حتی با یک کلیپِ تشکر از طرفداران از روی صحنه پایان می‌یابد. موفقیتِ آن، البته، pre-determined است. رکوردِ Spotify 5 میلیون طرفدارِ آن را از پیش سیو کرده‌اند و نسخهٔ وینیلِ ویژه‌ای که به صورت آنلاین در دسترس بود، در کمتر از یک ساعت فروخته شد. اگر تابستان‌ها با تور Live 25 Oasis مشغول بود، پاییز بدون شک به نمایشگرِ همیشگیِ دنیا تعلق دارد. نتیجه: عصرِ تازه‌ای با استایلی درخشان آغاز شد. 5/5 THE LIFE OF A SHOWGIRL: TRACK-BY-TRACK GUIDE THE FATE OF OPHELIA «شنیدم تو را با میکروفن می‌خوانی»—تیلور در آغازِ دوازدهمین آلبومش می‌خواند. و تنها 47 ثانیه طول می‌کشد تا به اولین کورسِ بزرگ برسیم، نشانه‌ای قطعی که او می‌خواهد تاجِ پاپِ خود را دوباره به دست آورد. باِ پَدوِ است و پیانو ضرب‌آهنگِ جَعَلْی می‌آورد، این افتتاحیه‌ایِ جذاب است که با هر بار شنیدن بهتر می‌شود. Elizabeth Taylor ملکهٔ پاپ از یک افسانهٔ سینمایی راهنمایی می‌طلبد در حالی که دربارهٔ نعمِ دوگانهِٔ رفاهِ مادی و آشفتگیِ عاطفی بر سرِ قطعه‌ای مملو از درامِ ضربی، سازها و چوبِ هارپ می‌خواند. «برای دختری که همه چیز دارد و در عینِ حال همه چیز ندارد، چه چیزی می‌شود به دست آورد؟» او می‌پرسد. «عزیزم، کارتیر را با فردی قابلِ اعتماد عوض می‌کردم… شوخی کردم.» این ترانهٔ پاپِ هم‌آهنگ که از کریستالی مصنوعیِ درخشنده نامگذاری شده، با صدایِ روشنِ تیلور و گیتارها و هم‌آوایی‌هایِ همانندِ بیتلز در پایانِ کار به‌خوبی ساخته شده است. «تو از برقِ رعدوبرق می‌گشتی... در حالی که آسمانِ اکنون اوپال است.» Father Figure اشاره‌ای به ترانهٔ 1987 جورج مایکل با همان نام است. به‌جای نمونه‌برداری از نسخهٔ اصلی، تیلور اشعارِ خود را عرضه می‌کند (و جورج را هم‌نویسنده می‌کند). کلام‌هایش تیره‌ترند، زیرا خواهانِ تسویهٔ بدهیِ قدیمی با شاگردِ نامشخصی است. «اگر دنبالِ مبارزه‌ای، دیدی که پیدا کردی؛ جای من آماده است.» Eldest Daughter بالادِ پیانوییِ کلاسیکِ سوییفت است و با طولِ کمی بیش از چهار دقیقه، طولانی‌ترین ترانهٔ اینجا و یکی از نخستین عشق‌هایِ بزرگِ آلبوم است که به عُرسِ آیندهٔ او می‌پردازد. «هرگز تو را ناامید نمی‌کنم، هرگز تو را از دست نمی‌دهم… وقتی گفتم به ازدواج ایمان ندارم، دروغ بود.» این ترانه برای بخشِ پیانویِ تنهاِ تورِ آیندهٔ او مناسب است. Ruin The Friendship ترانه‌ای پاپ است که حولِ یک حلقهٔ سادهٔ درام ساخته شده و نمایشِیِ نسبتاً تاریک دربارهٔ از میدان به در بردنِ فرصت است. با کاوشِ خاطراتِ عمیقِ crushِ ناهمگونِ مدرسه، تیلور با خبرِ این که پسرِ موضوعِ قطعه از دنیا رفته به واقعیتِ زمینی می‌رسد. «در گورگاه با تو نجوا می‌کردم، کاش حداقل به تو بوسه می‌زدم.» Actually Romantic تیلور نقشِ دخترِ بدِ قصه را بازی می‌کند و پسریِ وسواسی را که «toy chihuahua» نامیده می‌شد، کنار می‌گذارد که پیشتر به او یک کارتِ ولنتاینِ نامطلوب فرستاده بود. از نظر موسیقی، این ترانه یادآورِ آلبوم‌هایِ مستقلِ او است و حولِ ریفِ گیتار می‌گردد که یادآورِ Where Is My Mind؟ از The Pixies است. این بالادِ عاشقانه با فهرستی ازِ خواسته‌هایِ دیگران—یوت‌ها، هلیکوپترها، عینک‌هایِ آفتابیِِ طراحان، Palme d’Orها و جوایزِ اسکار، قراردادِ با Real Madrid—گذشت می‌کند تا شوخیِِ پایانیِ جالبی ارائه دهد: «آن‌ها باید هر آنچه می‌خواهند داشته باشند… من فقط تو را می‌خواهم.» این قطعه پرانرژی‌ترین ترانه در آلبومی است که دقیقاً برای رقص‌های نیوشیدنیِ شب نیست و باِ ریتمِ فانکی و شاداب می‌باشد؛ با این حال تیلور اعلام می‌کند که اکنون که عشق را یافته، به همهٔ خرافه‌ها خیالیِ بی‌احتیاطی را می‌پذیرد. «تو و من، ما خودِ خوش‌شانسیِ خودمان را می‌سازیم» می‌خواند و در پیِ پرداختِِ پایانِِ جالبی با جمله‌ای صریح به پایان می‌برد: «عشقِ او کلیدی بوده که پایم را به حرکت درآورد!» Something Wicked This Way Comes: تیلور با دشمنانِ خود جرگه می‌زند، در حالی که هم‌دلی با کسانی که از فرهنگِ لغو آسیب دیده‌اند نشان می‌دهد. این ترانهِِ راکِ پرِ ضرب، به نظر می‌رسد که به بازگشتِ روحِِ Reputationِ تاریکِ 2017 شباهت دارد. «خوش‌حال می‌شوم که دوستانِ من لغو شده‌اند، آن‌ها را در پیچ و تابِ گوچی و رسوایی می‌بینم.» ترانهٔ پیشِ پایانیِ آلبوم نسبتاً روشن‌تر است، اما نشان‌دهندهٔ کم‌رونق‌ترین لحظهِٔ Showgirl نیز هست. با پیانو و سازهای چوبیِ برجسته، تصویری روایی ازِ تابستانی با Spritzer و آسمان‌هایِ صورتی می‌نگارد. «تو می‌توانی هم‌نشینِ شبِ مادام‌العمرِ من باشی.» The Life Of A Showgirl (Featuring Sabrina Carpenter) با ادامهٔ همان مضمونِ «show must go on»ِ آلبومِ I Can Do It With A Broken Heartِ سال 2024، آهنگِ عنوانِ آلبوم را با همکاریِ Sabrina Carpenter پیدا می‌کند و قول می‌دهند که زندگیِِ هنریِ خود را با وجودِ همهٔ نکته‌های منفی، همچنان ادامه دهند: «و من هیچ چیز دیگری نمی‌خواهم» — اعترافِ تیلور — در حالی که آلبوم با تشویق‌هایِ طرفدارانِ Eras از روی صحنه پایان می‌پیوندد.