News - تیلور سوئیفت پرده از جهان خصوصی خود کنار می‌زند — و عاشق دیوانه‌وار است — در «The Life of a Showgirl»: بررسی

تیلور سوئیفت می‌داند که نمایش باید ادامه یابد. بعد از این که سال گذشته در آلبوم تفکرآمیز The Tortured Poets Department و نسخهٔ Deluxe همراهش به نام The Anthology احساسِ ناامیدی و اندوه کرده بود، این ستاره با کنار گذاشتن غم و قلبِ شکسته، پرده را برای آغاز عصر تازه‌ای با The Life of a Showgirl بالا می‌برد. این آلبومِ خیره‌کننده — همان‌طور که سوئیفت در پادکست New Heights با نامزدش ترِیِس کِلِی (Travis Kelce) فاش کرد — از زندگی پشت صحنهٔ او در سفرِ تور Eras Tour که رکوردشکن بود الهام گرفته و او آن را «شاداب و برق‌آسا و پویا» توصیف کرده است. TLOAS، دوازدهمین آلبومِ او که جمعهٔ ۳ اکتبر منتشر شد، هم به همین اکنون‌ها می‌پیوندد. این بار با Max Martin و Shellback دوباره به استودیو بازگشت و با این تهیه‌کنندگانِ سوئدی برخی از بزرگ‌ترین و محبوب‌ترین ترانه‌هایِ گنجینۀ پُرکارِ او را ساخت، از جمله «22»، «Shake It Off»، «Blank Space»، «Style» و «Delicate». این سه نفر تمام ۱۲ ترانهٔ TLOAS را نویسندگی و تولیدِ مشترک کرده‌اند؛ مجموعه‌ای که از نظرِ رادیویی، پُرطرفدارترینِ ترانه‌هایِ پاپِ خالصِ او از زمانِ آلبومِ ۱۹۸۹ در سالِ ۲۰۱۴ است. دوباره متحد شده‌اند و صدا به‌نظرِ عالی می‌رسد. از نظرِ تم، این آلبوم خواهرِ معنویِ reputation است. مثل آن شاهکارِ سالِ ۲۰۱۷، این آلبوم هم مقداری حساب‌کِشی دارد، اما در هستهِٔ TLOAS، یک داستانِ عاشقانه وجود دارد. از زمانِ Lover در سالِ ۲۰۱۹ تا کنون، سوئیفت — که در آگوست پس از دو سال با کیلس نامزد شد — آنقدر بی‌غش و شیفته به نظر نمی‌رسید. از نظرِ صوتی، ترانه‌هایِ TLOAS بازگشتی به فرم دارند و به‌راحتی می‌توان آن‌ها را در پلی‌لیست بینِ تراک‌هایِ سه آلبوم جای داد، با ملودی‌هایِ گیرایِ گوش، ادای‌هایِ خلاقانه و جلوه‌هایِ تولیدیِ رترو. سوئیفت اجرایِ مجموعه را با «The Fate of Ophelia» آغاز می‌کند. با ارجاع‌هایِ شکسپریِ این ترانهٔ آغازین، این تک‌آهنگ هم پیوندیِ مناسب با ادبیاتِ The Tortured Poets Department است و هم یادآورِ Love Storyِ او، از دورانِ آغازینِ کار که به‌تأثیر رومئو و ژولیت ساخته شده است. پس از تجربهٔ دو جداییِ عمومی در تورِ سالِ ۲۰۲۳، سوئیفت از معشوقی می‌خواند که «قلبِ او را از تراژدی نجات داد»: «Keep it 100 / On the land, the sea, the sky / Pledge allegiance to your hands / Your team, your vibes … No longer drowning and deceived / All because you came for me.» همان‌طور که در ترک افتتاحیه نیز آمده، به‌نظر می‌رسد سوئیفت در طولِ TLOAS پرده از جهانِ خصوصیِ خود با Kelce کنار هم کنار می‌رود. در ترانهٔ «Wood» که با کنایه‌پر است، سوئیفت اشتیاقِ برق‌آسایِ شوقِ دو نفر را بر محورِ گیتارِ ریتمیکِ یادِ «I Want You Back» از Jackson Five روایت می‌کند. «تو و من تا ابد، در تاریکی می‌رقصیم / اما برای من روشن است که لازم نیست روی چوب بکوبم / ببخش مرا؛ به‌نظر می‌رسد مغرورم / او مرا مجذوب کرد و چشم‌هایم را گشود / درختِ سکویا، دیدنش کارِ سختی نیست / عشقِ او کلیدی بود تا درِ وا شدنِ ران‌هایم را بگشاید»، او در این تراکِ سکسی می‌گوید. «دختران، لازم نیست دستهٔ گل را بگیرم تا بدانم راکِ سخت در راه است.» سوئیفت با ترانهٔ «The Fate of Ophelia» دوباره به صحنه بازمی‌گردد و این ترکِ آغازین با ارجاع‌هایِ شکسپریِ آن، هم پیوندیِ مناسب باِ ادبیاتِ TTPD است و هم یادآورِ آغازهایِ کارِ او با Love Story است. پس از تحملِ دو جداییِ عمومیِ تورِ ۲۰۲۳، سوئیفت از عاشقی می‌خواند که «قلبِ او را از تراژدیِ بدِ دنیا نجات داد»: «Keep it 100 / On the land, the sea, the sky / Pledge allegiance to your hands / Your team, your vibes … No longer drowning and deceived / All because you came for me.» سوئیفت به مدرسه بازمی‌گردد با ترانهٔ «Ruin the Friendship» که با عنوانِ فریبندهٔ احساسیِ خود ضربهٔ عاطفیِ آلبوم را می‌زند. با مهارتِ بی‌نظیرِ روایت‌گوییِ خود دربارهٔ Crushِ کودکیِ بی‌پاسخ، او به یادِ روزهایِ خوبِ کنارِ دریاچه و جشنِ دبیرستان می‌افتد تا اینکه مرگِ او را پس از ترکِ مدرسه می‌آموزد: «Abigail با من تماس گرفت و خبرِ بد را گفت / خداحافظ / و ما هرگز دلیلش را نخواهیم دانست.» این پیچشِ قویِ احساسی، قدرتمندترینِ آن‌طور است که از زمانِ The Last Great American Dynasty در folklore بوده است. پس از اینکه پیشتر با آهنگ‌هایِ محبوبِ مانند «I Did Something Bad»، «Mad Woman» و «Who’s Afraid of Little Old Me» نقشَِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِیِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِ تلواتِ پایان با همکاریِ Sabrina Carpenter در ترانهٔ عنوان، پایان‌بخشِ این آلبومِ پاپ است — مناسب است، چون Carpenter در Eras Tour برای سوئیفت به عنوانِ کَنسرت‌رانِِ همراه opening می‌کرد. این دو، داستانِ یک showgirl به نام Kitty را به‌اشتراک می‌گذارند که wisdomِ خود را به نسلِ آیندهٔ هنرمندان منتقل می‌کند و باِ علاقهٔ مشترکِ به صحنه، از دوستی و به اشتراک گذاشتنِ نورِ استیج در میانِ خون، عرق و اشک سخن می‌گویند تا به اوج برسند: «من با شتابِ کارِ بیشمار زندگی کرده‌ام / و حالا زندگیِ یک showgirl را می‌شناسم، عزیزم / و هیچ دردِ دیگری را نمی‌شناسم / دردِ پنهان‌شده در رژ لب و تور / درخشندگی‌هایِ گرانبها برای همیشه ماندگارند… / هیچ چیزِ دیگری را نمی‌خواهم.» همان‌طور که می‌گویند، این نمایشِ بیزینسِ نمایش است، عزیزم.